4/11/09
PROGRAMA 6 DIAS DE MORTE
VENRES 6
20 H. Recital Poetico. Ledicia Costas
21 h . Marcelo Pena. Preformance
22 h, Cine. Nosferatu
SABADO 7
19 H. Nacho Otero. A sus ordenes mi general.
20 h. Quico Cadaval. Fantasmas familiares
22 h. Shroud of tears. (gotico -metal)
DOMINGO 8
20 H. Curtametraxes
21.30 h. Cine. El septimo sello
20 H. Recital Poetico. Ledicia Costas
21 h . Marcelo Pena. Preformance
22 h, Cine. Nosferatu
SABADO 7
19 H. Nacho Otero. A sus ordenes mi general.
20 h. Quico Cadaval. Fantasmas familiares
22 h. Shroud of tears. (gotico -metal)
DOMINGO 8
20 H. Curtametraxes
21.30 h. Cine. El septimo sello
36/75. CURTAMETRAXE
36/75
(España, 2009)
Dirección, guión e produción: Xurxo González. Duración: 40 minutos.
A Guarda. Febreiro 2009. Eleccións Galegas. O sentimento democrático ilumina friamente lugares anónimos onde se esvaeceron os sinais do paso do “demo”. Reflexión sobre a dificultade de lembrar, dos problemas da Historia, do paso do tempo, da significación dos espazos, da fraxilidade da memoria, da natureza documental e da vontade de esquecer dunha parte da sociedade que convive, sen querer darse de conta, en escenarios que testemuñan a barbarie.
(España, 2009)
Dirección, guión e produción: Xurxo González. Duración: 40 minutos.
A Guarda. Febreiro 2009. Eleccións Galegas. O sentimento democrático ilumina friamente lugares anónimos onde se esvaeceron os sinais do paso do “demo”. Reflexión sobre a dificultade de lembrar, dos problemas da Historia, do paso do tempo, da significación dos espazos, da fraxilidade da memoria, da natureza documental e da vontade de esquecer dunha parte da sociedade que convive, sen querer darse de conta, en escenarios que testemuñan a barbarie.
QUICO CADAVAL
QUICO CADAVALNace en Ribeira, en la Ría de Arousa, donde Dios apoyó el dedo anular en su día de descanso (el séptimo). El feliz natalicio se produjo en el año cuatro a.m.m.m. (antes de la muerte de Marilyn Monroe) en una taberna, en la que creció. En su infancia convivió con marineros que extraían mágicamente bacalaos salados de sus pantalones, quinquilleras que revelaban a gritos el origen de la vida mientras devoraban carne asada y ancianas que conseguían orinar de pie con precisión de cirujanas.
Por el modo que tiene de hablar de sí mismo parece que no tiene abuela, pero la tuvo y se le nota mucho. Fué educado por un profesor entusiasta de los castigos físicos y de la escritura barroca, en la actualidad cronista local de la ciudad de Ribeira. En su época universitaria descuidó sus estudios de arte para coquetear con el amor, la política y la droga. Recibió muchas críticas de sus amigos "junkies" por el consumo inmoderado de drogas blandas y mostos fermentados.
Dirigió espectáculos de teatro con la presencia de huérfanas de hijos, quinquilleras, viudas de carpintero, traficantes de toneles, palilheiras-macho, inmigrantes ilegales y gitanas vengativas. Escribió piezas de teatro protagonizadas por traficantes mudos, diosas, piratas (sexo femenino), ociosos, aristócratas pintores, músicos ambulantes y vendedoras de amor al pormenor.
Por si esto fuera poco, es omnívoro.
Fantasmas Familiares
Quico Cadaval, leva desenvolvendo desde os anos noventa un tipo de espectáculo unipersonal a meio camiño entre a narración tradicional, a épica escénica e o cabaret literario.
O espectáculo, sempre impreciso nos seus límites temáticos e estilísticos, apresentou-se xa en festivais tan importantes como o Iberoamericano de Teatro de Bogotá, Festival de Teatro de Almada, Maraton de los cuentos de Guadalajara, Mindelact do Mindelo, Festival da Liberdade de Faro e tal.
Na sua forma actual, Fantasmas Familiares, aproveita a referencia do espectro das historias tradicionais, para explorar outras zonas espectrais da nosa conciencia, nosa memoria e a nosa percepción.
Como saempre aparecerán tiranos, piratas, funcionarios, putas, taberneiras, cregos, valentes, estudantes, chavoleiros, filósofos, cans, vacas e outros fantasmas. Ou non.
Quico Cadaval, leva desenvolvendo desde os anos noventa un tipo de espectáculo unipersonal a meio camiño entre a narración tradicional, a épica escénica e o cabaret literario.
O espectáculo, sempre impreciso nos seus límites temáticos e estilísticos, apresentou-se xa en festivais tan importantes como o Iberoamericano de Teatro de Bogotá, Festival de Teatro de Almada, Maraton de los cuentos de Guadalajara, Mindelact do Mindelo, Festival da Liberdade de Faro e tal.
Na sua forma actual, Fantasmas Familiares, aproveita a referencia do espectro das historias tradicionais, para explorar outras zonas espectrais da nosa conciencia, nosa memoria e a nosa percepción.
Como saempre aparecerán tiranos, piratas, funcionarios, putas, taberneiras, cregos, valentes, estudantes, chavoleiros, filósofos, cans, vacas e outros fantasmas. Ou non.
MARCELO PENA
Ola como va todo... soy Marce Pena... pues nada muy contento de estar el 6 de noviembre ahí...celebrando como no, esa barrera que le llamamos muerte...
pues el título de lo que yo voi a hacer es "TEMPO EM FUGA"... una reflexión sobre la muerte el tiempo el espacio y el cuerpo, una pieza que diversa entre la danza comtemporanea la instalación y la escultura...
pues el título de lo que yo voi a hacer es "TEMPO EM FUGA"... una reflexión sobre la muerte el tiempo el espacio y el cuerpo, una pieza que diversa entre la danza comtemporanea la instalación y la escultura...
Tempo em Fuga
Tempo em fuga, sempre em fuga. Horas, dias, anos em fuga. Adivinha-se o amanhá, o imposível acontece, os sonhos. Tudo contece no amanhá, com sorte, se arriscarmos, acontece. Desculpem a fé cega, é uma forma de viver, um pretexto para caminhar, um motivo para existir. A minha não é uma fé santa, se calhar um pouco espiritual e algo racional também, a minha fé nunca será a verdade mas tenciona ser e é sempre a minha verdade, uma que muda. Quero sempre encontrar as pessoas do ontem no amanhá e isto até o meu último amanhá, até o vosso último amanhá. Sempre alegre por saber que ainda estamos por aí, deambulando um pouco perdidos, na busca do nao sei, na busca.
Pedro Núñez García.
Tempo em fuga, sempre em fuga. Horas, dias, anos em fuga. Adivinha-se o amanhá, o imposível acontece, os sonhos. Tudo contece no amanhá, com sorte, se arriscarmos, acontece. Desculpem a fé cega, é uma forma de viver, um pretexto para caminhar, um motivo para existir. A minha não é uma fé santa, se calhar um pouco espiritual e algo racional também, a minha fé nunca será a verdade mas tenciona ser e é sempre a minha verdade, uma que muda. Quero sempre encontrar as pessoas do ontem no amanhá e isto até o meu último amanhá, até o vosso último amanhá. Sempre alegre por saber que ainda estamos por aí, deambulando um pouco perdidos, na busca do nao sei, na busca.
Pedro Núñez García.
LEDICIA COSTAS ÁLVAREZ
LEDICIA COSTAS ÁLVAREZ
Nacín en Vigo no 1979, cando o verán estaba a piques de morrer. Non recordo a data exacta na que empecei a escribir poesía, pero debía de andar polos oito anos. A miña primeira novela chegou cando acababa de cumprir os catorce, e desde ese momento souben que o que quería facer máis que calquera outra cousa era escribir.
No eido da narrativa Edicións Xerais publicou a miña novela Unha estrela no vento, que vai pola oitava edición e me permitiu visitar ducias de centros de ensino de toda Galicia para falar co alumnado acerca desta obra. A mesma editorial publicou o volume colectivo Narradoras, no que contribuín co relato titulado Negrita. Os meus textos tamén viron a luz en xornais como Info Xove, publicacións como Dillo a quen maltrata ou Letras Novas, publicación editada pola Asociación de Escritores en lingua galega, ou revistas como Festa da Palabra Silenciada, onde participei con textos de creación literaria e con artigos de opinión.
No eido da poesía levei premios coma o I Premio de Poesía do Concello de Marín, I Premio de Poesía da Universidade de Vigo, mención de honra no GZ Crea de Novos Creadores Galegos. A miña obra poética atópase repartida en diferentes publicacións: Isto é un poema e hai xente detrás, editada por Espiral Maior e Xunta de Galicia, Premios Universidade de Vigo e Dorna: expresión poética galega.
O meu último poemario (inédito), leva por título Xardín de Inverno e outras augas e conta a historia do paso do tempo, da morte e da perda. A protagonista é unha muller que vai representar diferentes ciclos da súa vida nun escenario poético que se atopa no bordo que separa a realidade da ficción.
Nacín en Vigo no 1979, cando o verán estaba a piques de morrer. Non recordo a data exacta na que empecei a escribir poesía, pero debía de andar polos oito anos. A miña primeira novela chegou cando acababa de cumprir os catorce, e desde ese momento souben que o que quería facer máis que calquera outra cousa era escribir.
No eido da narrativa Edicións Xerais publicou a miña novela Unha estrela no vento, que vai pola oitava edición e me permitiu visitar ducias de centros de ensino de toda Galicia para falar co alumnado acerca desta obra. A mesma editorial publicou o volume colectivo Narradoras, no que contribuín co relato titulado Negrita. Os meus textos tamén viron a luz en xornais como Info Xove, publicacións como Dillo a quen maltrata ou Letras Novas, publicación editada pola Asociación de Escritores en lingua galega, ou revistas como Festa da Palabra Silenciada, onde participei con textos de creación literaria e con artigos de opinión.
No eido da poesía levei premios coma o I Premio de Poesía do Concello de Marín, I Premio de Poesía da Universidade de Vigo, mención de honra no GZ Crea de Novos Creadores Galegos. A miña obra poética atópase repartida en diferentes publicacións: Isto é un poema e hai xente detrás, editada por Espiral Maior e Xunta de Galicia, Premios Universidade de Vigo e Dorna: expresión poética galega.
O meu último poemario (inédito), leva por título Xardín de Inverno e outras augas e conta a historia do paso do tempo, da morte e da perda. A protagonista é unha muller que vai representar diferentes ciclos da súa vida nun escenario poético que se atopa no bordo que separa a realidade da ficción.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
